ΑΛΛΑΓΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΜΕ ΝΕΑ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑ, του Γιώργου Φλωρά
ΑΛΛΑΓΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΜΕ ΝΕΑ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΑ, του Γιώργου Φλωρά
Η 2η Ευκαιρία στους έντιμους πτωχεύσαντες είναι ήδη μια πραγματικότητα στην ελληνική νομοθεσία. Με την εισαγωγή της Σύστασης της ΕΕ στο Πτωχευτικό Δίκαιο, (Ν4336/ Αύγουστος 2015), ορίστηκε όπως τα φυσικά πρόσωπα απαλλάσσονται πλήρως από τα χρέη της πτωχευτικής περιουσίας, εντός 3 ετών από την (έντιμη) πτώχευση. Για την πλήρη και αποτελεσματική εφαρμογή της διάταξης έχουμε δρόμο ακόμα. Πρέπει να απαντηθούν πολλά ερωτήματα. Ένα από αυτά, από τα πλέον ουσιαστικά, είναι: πότε καθίσταται μια επιχείρηση αφερέγγυα και τι πρέπει να γίνεται μόλις γίνει η διαπίστωση.
Στην Αγγλία, παγκόσμια οικονομική δύναμη, η αφερεγγυότητα ορίζεται ως η αδυναμία μιας επιχείρησης να εκπληρώσει τις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις της. Με απλά λόγια (δεν είναι έτσι απλό), έρχεται η ώρα να οφείλεις σε μισθούς, ενοίκια, εφορία, Ταμεία, προμηθευτές; Τέλος.
Η αλήθεια είναι ότι ένα υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον, απαιτεί σύγχρονο Πτωχευτικό Δίκαιο. Απαιτεί μια επιχείρηση που αποτυγχάνει να φεύγει γρήγορα από το «πεδίο μάχης» και εφόσον ο επιχειρηματίας που απέτυχε δεν οδήγησε με δόλο την επιχείρηση στην πτώχευση να συνεχίζει άμεσα, παίρνοντας και 2η και 3η και 4η ευκαιρία.
Ας φανταστούμε λοιπόν ότι εφαρμόζεται η αγγλική συνταγή για την διαπίστωση της αφερεγγυότητας και στην Ελλάδα. Τι αλλαγές θα φέρει στο επιχειρηματικό περιβάλλον; Δεδομένο θεωρώ ότι θα ισχύει η άμεση 2η Ευκαιρία, διότι το ένα μόνο του δεν στέκει.
Οι επιχειρηματίες θα αναγκαστούν να ασχοληθούν με την ουσία της επιχείρησης, με τις χρηματοροές (cash flow). Θα συνειδητοποιήσουν ότι το επιχειρείν δεν σημαίνει απλά τζίρος και κέρδη αλλά θετικές χρηματοροές. Άρα θα αλλάξουν λογική σε κάθε κίνησή τους, συνεχίζοντας να ρισκάρουν φυσικά. Πλέον κάθε δράση τους, κάθε απόφαση θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη το αν θα υπάρχουν, σε συγκεκριμένες στιγμές, αρκετά μετρητά (της επιχείρησης ή δανεικά) διαθέσιμα.
Τα χρέη που θα δημιουργούνται από μια επιχείρηση που οδεύει προς την καταστροφή θα είναι εξαιρετικά μικρότερα. Αν για παράδειγμα μια επιχείρηση οφείλει στην εφορία 1-2 δόσεις, τότε έχουμε άμεση ενεργοποίηση της διαπίστωσης της αφερεγγυότητας και η επιχείρηση (αν δεν «συμμορφωθεί») θα κλείσει. Άρα τα «φέσια» στην αγορά μικρότερα.
Οι επιχειρήσεις θα εκτιμούν διαφορετικά τον κίνδυνο και δεν θα «κοιμούνται» με ασφάλεια όταν δίνουν πιστώσεις, σκεπτόμενοι ότι «θα τον πάω στα δικαστήρια» κλπ. Ο Έντιμος πτωχεύσας θα απαλλάσσεται πλήρως από ευθύνες ποινικές και αστικές, άρα ο πιστωτής θα το σκεφτεί 100 φορές καλύτερα το να δώσει πίστωση. Δεν θα περιμένει τον Εισαγγελέα να γίνει αρωγός του στην είσπραξη της επιταγής. Θα αναγκαστεί να αξιολογεί καλύτερα κάθε συνεργάτη, να μελετάει τα οικονομικά στοιχεία του πελάτη και μετά να δίνει (αν δίνει) πίστωση. Οι πιστώσεις θα μειωθούν σημαντικά. Δεν είναι τυχαίο που στην Αγγλία μιλάς για πίστωση 60 ημερών και σε νομίζουνε τρελό.
Οι επιχειρήσεις θα επιλέγουν την ενοικίαση (και όχι την αγορά) παγίων στοιχείων. Θα μπει στο πνεύμα του επιχειρείν ότι η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι, ευπρόσδεκτη από μια προηγμένη επιχειρηματικά Κοινωνία, οπότε ο επιχειρηματίας που δεν νοιώθει βεβαιότητα για το μέλλον θα επιλέγει ενοικίαση και όχι αγορά παγίων στοιχείων.
Θυμίζω τελειώνοντας ότι υποχρεωτική πίστωση δεν δίνει κανείς. Όποιος δίνει πίστωση, ρισκάρει για να κερδίσει. Και το ρίσκο ανήκει σε όλες τις επιχειρήσεις, όχι μόνο σε αυτές που λαμβάνουν πιστώσεις.